CLUMSY

Zo, eindelijk weer eens een gaatje gevonden om te bloggen. Ik check elke dag heel braaf op mijn telefoon of op mijn computertje of ik nog lezers gehad heb en trouw als jullie zijn, elke dag weer dat getal die mijn hart een beetje pijn laat doen. Ik moet echt vaker posten, ik weet het.

In het kader van "lief dagboek"; ik ben net terug van vakantie. Het idee was een week wintersporten, de uitvoering was met negen man en twee honden in een iets te krap huisje, waarvan er uiteindelijk vijf ook echt dagelijks op de piste stonden.
Sportief als ik ben (kuch) stond ik de eerste dag ook netjes op van die lange onhandige latten bij Marcus op de babypiste. Sinds het de eerste keer was dat ik überhaupt op ski's stond (net als voor mijn moeder, zusje en vader), achtten we het verstandig om les te nemen. De les ging eigenlijk fantastisch, ik ontdekte eindelijk een sport waar ik mijn spieren wel gebruikte, maar waar ik niet buiten adem van raakte, en zelfs bochtjes draaien van de blauwe piste ging prima. Liften, geen probleem, mijn ski's liet ik gewoon om en mijn angst om te vallen had ik eindelijk overwonnen. Tot... De sleeplift des hels. Ik was al vijf keer zonder problemen naar boven gegaan, en de zesde keer moest ik natuurlijk genadeloos onderuit gaan. Hoe het gebeurde? Geen flauw idee. Ik weet alleen nog dat ik ineens op de grond lag en niet meer op kan staan. Ten eerste is het vrij moeilijk om op te staan als je je ski's nog aan hebt. Je skileraar staat tegen je te schreeuwen in het Duits dat je gewoon overeind moet komen, het lukt je niet, de paniek slaat toe, je benen zijn overal waar ze niet horen te zijn, die stokken zitten in de weg, kortom het is geen pretje. Ten tweede staat de lift voor je stil. Op een baan van een hele kilometer lang hangt iedereen een beetje stil aan zo'n liftje (het is best moeilijk om je balans te houden als je stil moet staan in zo'n liftje) en die druk, ja die voel je. Ten derde viel ik en verdraaide ik daarbij mijn reeds geblesseerde knie. Dat voel je natuurlijk pas als je dan alweer half op je benen staat. Ik heb mijn ski's uit gedaan, ben onderaan de helling gaan zitten en heb het de volgende dag weer geprobeerd. Lukte natuurlijk niet. Kniebanden verrekt. Jippie! Een hele week stilzitten voor Emma.

Buiten ik en mijn knie lag mijn nicht in het huisje met een rug die niet meer meewerkte, en zo heb ik me dus half vermaakt de hele week.
De laatste dag ben ik nog mee geweest naar de piste. En hoe? Nou, zo dus.

Als je dit soort dingen in Nederland zou flikken, in je onesie op een skipiste, zou iedereen keihard lachen. Of het nou met je of om je was, maakt niet uit, het is natuurlijk hilarisch. Oostenrijkers denken daar anders over. Die vinden het maar raar. Ik heb heel veel rollende ogen, kritische blikken en mensen die een beetje vies naar me keken gehad.
Mijn eeuwige geluk gaat verder. Ik zat in mijn onesie onderaan de blauwe piste een beetje te chillen, net begonnen in mijn boek en ineens krijg ik een telefoontje. Of ik even naar de EHBO wil lopen en ze met een sneeuwscooter naar halverwege piste 3 (wat een rode piste is... - irrelevant) wil sturen, want daar ligt mijn vader. Die moest uitwijken voor een klein Duits kindje die hem afsneed (zucht, leer sturen ofzo) en was op zijn schouder gevallen. Als ik mijn moeder moet geloven was hij zo bleek als de sneeuw, en dat zegt wat, want die vent heeft een abnormaal hoge pijngrens. Met de sneeuwscooter van de heuvel geschept, naar beneden in zo'n gondel. Dat was pas een drama. Die dingen slingeren alle kanten op en bij elk kleine hobbeltje zag ik mijn vader nog bleker worden dan hij al was. Zijn witte ski-pak (ja, mijn vader had een wit ski-pak. Hebben jullie wat plaatsvervangende schaamte?) stak al bijna niet meer af toen we eindelijk beneden kwamen en een half uur op de ambulance mochten wachten. Eeuwig verstandig en slim als ik ben had ik geen normale kleding bij me, en heb ik dus in het ziekenhuis gewacht tot mijn vader klaar was in mijn giraffen-onesie. Geen glimlachje kon eraf, bij niemand.


Heel verhaal, maar het komt erop neer dat de gehandicaptenuittocht toch nog is gelukt en dat we allemaal semi-heelhuids thuis zijn gekomen. Ik ga jullie vaker op de hoogte houden! En als je dit allemaal gelezen hebt, mag je, je adres even geven en dan stuur ik je een koekje als beloning.

Dikke kus,
Em.