Rode haren en andere grote levensfouten.

Deze blogpost gaat nou eigenlijk over twee hele specifieke dingen die geen reet met elkaar te maken hebben. Of ja, eigenlijk wel een beetje. Het gaat namelijk om mijn impulsiviteit en mijn tekortkoming in het talent om "nee" te zeggen. Het eerste bewijspunt voor mijn impulsen is het feit dat ik mijn haar rood heb geverfd. Ik ben altijd gek geweest op mijn bruine lokken, maar soms dan loop je gewoon door de Kruidvat en dan denk je
"Potverdorie, ik wil eens wat anders". 
En dat kan je oplossen door je make-up anders te dragen, door je anders te gaan gedragen.. Maar nee. Ik kies ervoor om mijn haar in een compleet andere kleur te verven. Namelijk deze:

Rood hé?!

Mijn lieve moeder heeft mijn haar geverfd, wat letterlijk bloed zweet en tranen heeft gekost. Ik heb nogal veel haar, en ook nogal dik haar. Verven is dus echt een dagtaak.. Nou had ik met mijn domme hoofd natuurlijk ook wel besloten dat één pakje wel voldoende zou zijn, terwijl ik in mijn vorige verf-uitspattingen altijd twee pakjes nodig heb gehad. Dus moeders klaar met verven, ik uitgespoeld en bezig met föhnen, schreeuwt mijn zusje ineens

"IEEEEH EMMA!!!! JE HAAR IS NOG HELEMAAL BRUIN BEHALVE VOOROP!!!"

Die foto's ga ik jullie besparen (nee, ik ga het mezelf besparen om jullie die foto's te laten zien) maar het kwam erop neer dat ik de volgende ochtend met mijn haar in een knot naar de supermarkt mocht, en ook nog eens de supermarkt waar ik twee jaar gewerkt heb voor ik naar Utrecht verhuisde. Viel natuurlijk gelijk op, lachpartijen van hier tot Tokyo en ik kon wel janken. Voor het schap nog tien minuten staan twijfelen of ik niet gewoon een pakje bruin mee moest nemen, maar uit angst dat het fout zou gaan toch maar gewoon voor rood gekozen. Gelukkig is het nu wel gelukt.

Het andere bewijsmateriaal van mijn impulsiviteit is helaas niet zo positief en leuk. Ik heb in Almere altijd bij een winkel keten gewerkt, waar ik ook altijd met heel veel plezier mijn werk heb gedaan met heel veel leuke collega's. Toen ik naar Utrecht verhuisde heb ik daar ontslag ingediend. Tot ik hoorde dat er een nieuw filiaal open zou gaan van dezelfde winkel, op 10 minuten fietsen van mijn huidige woning. Ideaal natuurlijk. Gebeld met wat oude contacten en ik kon gewoon komen solliciteren, en ik zou gaan helpen met het opbouwen van het nieuwe filiaal. Ik had natuurlijk al ervaring met het type werk en hoe het allemaal in zijn werking ging, dus dat kwam helemaal super uit. Komt erop neer dat ik sinds ik in dat nieuwe filiaal werk niet meer met plezier naar mijn werk ga, compleet afgedankt en uitgebuit word, en dat ik keihard werk en eigenlijk stank voor dank krijg.. En dit allemaal door een aantal specifieke collega's die de boel een beetje lopen te verzieken.

Iemand die hier ervaring mee heeft? Vervelende collega's of niet meer met plezier naar je werk gaan? Wat doe je eraan en hoe kan je het oplossen? Serieuze adviezen nodig!

Relentless blogging

Het spijt me jongens. Het spijt me intens.

Gisteravond lag ik in mijn bed en ineens dacht ik, potverdorie, ik had nog een blog die ik eindelijk eens zou gaan bijhouden. Natuurlijk dus gewoon dik vet vergeten de afgelopen weken. Zal ik jullie eens vertellen hoe dat nou eigenlijk komt? Nou dat komt dus door mijn stomme gestolen telefoon. Bloggen is iets wat ik van mijn telefoon deed, even snel een blogpost in de trein of als ik in bed lag een wat uitgebreidere post schrijven... Ik denk dat misschien drie van mijn posts van mijn laptop af komen. Ik ben nou eenmaal een mobiel persoon, je zou me eens moeten zien gaan op mijn iPhone. Typ met de snelheid van het licht joh.
Goed, ding dus kwijt. Inclusief alle apps, foto's en dat soort gejank. Doe er nou wel heel stoer over, maar ik kon echt wel janken na de eerste paar dagen. Eerst zie je het nog als een avontuur, weet je. Dan zit je vast in Marokko zonder telefoon en dan denk je joh, cool, even een beetje losweken van dat ding, over 6 dagen heb ik weer een nieuwe in m'n hand. Je zit op zo'n resort en dat is gewoon zo chill dat je ook even geen contact hoeft.
Voor mij begon de ellende op het vliegveld van Marrakech. We wouden echt heel graag terug naar huis, toch wel een beetje gesloopt en verlangend naar ons eigen bedje, en dan zit je daar op het vliegveld. Met dikke vette vertraging. We waren er natuurlijk ook veel te vroeg, alleen maar in de onderstelling joh, we eten wat daar achter de douane, we roken een paar sigaretjes en dan peren we hem gewoon, in het vliegtuig en hop. Nee. Vliegtuig vertraging en blijkbaar hebben ze in Marrakech achter de douane geen rookruimtes meer. Kon wel janken. Ben ik dan zo'n gore tabaksverslaafde die niet eens een paar uurtjes zonder een sigaret kan? Ik wil nee zeggen maar ik zeg ja. Ik heb een grove schijthekel aan vliegen en juist op dat soort momenten is een sigaretje voor mij dan toch een kalmeringsmiddel. En dan baal je, als je daar staat met je net nieuw gekochte slof Marlboro Light, om dan vervolgens te horen te krijgen dat je absoluut niet meer mag roken achter de douane. Je telefoon is weg, je hebt geen honger meer want al veel te veel gegeten natuurlijk, en dan heeft dat pleurisvliegtuig ook nog eens vertraging.

Goed, genoeg zielig gezeik. Mijn telefoon is weer terug en ik heb geen excuus meer om niet te bloggen. Ik zal er deze week weer eens wat outfitjes en dingetjes uit gooien, in ieder geval dingen die met kleding te maken hebben en niet met gezeik van mij.

De groetjes!!

Perfecte zomermiddagen

Vandaag is het weer één van die dagen. Perfect klimaatje, winderig maar heerlijk warm. Ik zit al de hele dag op mijn balkonnetje in het zonnetje, uitkijkend op de Dom in Utrecht een beetje op Asos te zoeken en muziek te luisteren. Sigaretje in de ene hand, veel te veel geld uitgeven aan kleding met de andere hand, dichterbij perfectie kom je niet als je het aan mij vraagt. 
Dit nummer is echt één van mijn favoriete tunes, het geeft me summer vibes. Het clipje alleen al maakt me zo vrolijk, rond dansende mensen die duidelijk plezier hebben. Voor de rest vind ik de tekst echt briljant... Als het aan mij ligt had dit nummer twee uur mogen duren.

Kusjes!

Hot nights and stolen phones

Hi there readers :)

I'm kind of ashamed to tell you guys this, but the people who know me will probably agree with me... I'm addicted to my phone. Whenever I have nothing to do it's clustered to my hand, and even if I do have something to do it is next to me on the table or in my bag on loud. When it rings, I answer.. Unless it's in a really rude situation (I'm not one of those people who answers their phone in the cinema, but I am a girl that looks who called and sends them a text). 
Having that in mind, imagine how I have to feel now that my best friend is stolen... Okay best friend is not the right word, but the one object that makes my life so much easier. 

In my last post I told you guys that my dad and I were just going to drive up to the airport and see where we could go on vacation. I could tell you that it was a real adventure.. We just walked up to the "Thomas Cook" desk (a Dutch/English travel agency) and told the guy that we wanted to go on vacation the same day. He typed some things in his computer and even though we weren't really expecting that we would even be able to leave the country.. He said "Okay, if you want, your flight to Marrakech leaves in three hours". I was kind of shocked.. Of course I was hoping that we would go on vacation to a sunny destination, but I expected France or Spain, not Morocco... But that wasn't it. It seemed like that day my karma was finally in a good mood, I could go on vacation to a beautiful city to a gorgeous resort and I would be able to finally chill and tan for 6 days. As we were walking to the gate (a little late because we were eating McDonalds hihi) we saw that we had a gate change. Had to run all the way to the other side of Schiphol. I'm not expecting all of you have seen the Amsterdam Airport Schiphol, but it's BIG. It comes in 3rd of all the European airports I believe. Anyway, we made it on time and we were able to board as one of the first people even. So we were sitting on the plane, of course there was way too few space for our legs. You have to imagine that I'm 1.85 meters high and my dad is close to 2 meters. But okay, time to get over ourselves because we were going on vacation. So we thought. Our plane was supposed to leave at 15:25 and at 16:15 some guy started screaming into the intercom. The plane was broken and we weren't allowed to fly with it. Well, they were allowed to fly with it, but not high enough to get over the Atlas mountains in Morocco or even the mountains in Spain. We had to get out of the plane, wait one and a half hours for the next plane to arrive.
It was crappy, it was a lot of waiting with a lot of people who really just wanted to go on holiday, or go home. The flight attendants and the other crew members didn't give us enough information, which made it even worse. We were so happy when we finally arrived in Marrakech, 4 hours later (!!) than we were supposed to.

Marrakech is a really small airport, so there aren't even any "gates". They just attach a ladder to the plane and you have to walk outside into a door, and there you can claim your luggage and go through customs. The airconditioning in the plane was really cold, so I was wearing a sweater and jeans.. But when I came outside all I wanted was to take all my clothes off and roll around naked in the only puddle of water that was on the airport (which was probably oil anyway, but I really didn't care). It was so scorching hot, even around 8 in the evening. A shuttle came to get us from the airport to the hotel, and the guy who represented our travel agency told us that we had come at a bad time. It was going to be the hottest week of the year in Marrakech, every day around 45-50 degrees. If you're like me and you're used to the mild 25 degrees in the Netherlands (and don't mind) that's a lot to take.

When we finally arrived at the hotel we ate something, drank something and then went to sleep because we were so tired.. The first part of the day we didn't even know where we were going, and when we finally knew there was so much trouble and running around and being frustrated that we just couldn't take it anymore.

The first full day that we had was yesterday. It was HOT. We went out for breakfast at 9 and right to the pool afterwards. I can't even describe how hot it was. The tiles were scorching, you couldn't even walk on them without slippers if you didn't want to get blisters on your feet. We spent the entire day under the umbrella because it was just SO hot.
Today was just as hot, but I guess my body kind of got used to it. Went suntanning for a couple of hours, and as long as I took a dip in the pool every half an hour or so, it was okay. At 1 I took a nap, came back at 4 and it was windy as crap.. Started raining and there was some thunder far away, heavy shit as you can imagine. We stayed by the pool anyway because the cool wind was kind of nice and it was really quiet. When we went for our last swim, we came back to my bag being completely trashed. My dad was like "no Emma hurry up, put on your shirt because I wanna go eat" and I just looked at my bag because I saw something was missing. I searched and told my dad that I wanted to find my phone (and cigarettes) first. Of course they weren't there. My dad's phone, my phone and my cigarettes were gone. My dad's cigarettes were right there, as if they didn't like Marlboro but enjoyed my Camel Activate (which was also the last package that I had here, brought from the Netherlands. Crap). Asked everyone but of course no one had seen anything. Tomorrow the manager of the hotel will come talk to us and help us contact the Moroccan police.

Guess I'll have to "detox" from my phone the next couple of days...
I see that this has become a REALLY long post.. So if you have read all of this you get all my respect, and if you send me your adress I will send you a cookie.

Big kiss,
Emma