Rode haren en andere grote levensfouten.

Deze blogpost gaat nou eigenlijk over twee hele specifieke dingen die geen reet met elkaar te maken hebben. Of ja, eigenlijk wel een beetje. Het gaat namelijk om mijn impulsiviteit en mijn tekortkoming in het talent om "nee" te zeggen. Het eerste bewijspunt voor mijn impulsen is het feit dat ik mijn haar rood heb geverfd. Ik ben altijd gek geweest op mijn bruine lokken, maar soms dan loop je gewoon door de Kruidvat en dan denk je
"Potverdorie, ik wil eens wat anders". 
En dat kan je oplossen door je make-up anders te dragen, door je anders te gaan gedragen.. Maar nee. Ik kies ervoor om mijn haar in een compleet andere kleur te verven. Namelijk deze:

Rood hé?!

Mijn lieve moeder heeft mijn haar geverfd, wat letterlijk bloed zweet en tranen heeft gekost. Ik heb nogal veel haar, en ook nogal dik haar. Verven is dus echt een dagtaak.. Nou had ik met mijn domme hoofd natuurlijk ook wel besloten dat één pakje wel voldoende zou zijn, terwijl ik in mijn vorige verf-uitspattingen altijd twee pakjes nodig heb gehad. Dus moeders klaar met verven, ik uitgespoeld en bezig met föhnen, schreeuwt mijn zusje ineens

"IEEEEH EMMA!!!! JE HAAR IS NOG HELEMAAL BRUIN BEHALVE VOOROP!!!"

Die foto's ga ik jullie besparen (nee, ik ga het mezelf besparen om jullie die foto's te laten zien) maar het kwam erop neer dat ik de volgende ochtend met mijn haar in een knot naar de supermarkt mocht, en ook nog eens de supermarkt waar ik twee jaar gewerkt heb voor ik naar Utrecht verhuisde. Viel natuurlijk gelijk op, lachpartijen van hier tot Tokyo en ik kon wel janken. Voor het schap nog tien minuten staan twijfelen of ik niet gewoon een pakje bruin mee moest nemen, maar uit angst dat het fout zou gaan toch maar gewoon voor rood gekozen. Gelukkig is het nu wel gelukt.

Het andere bewijsmateriaal van mijn impulsiviteit is helaas niet zo positief en leuk. Ik heb in Almere altijd bij een winkel keten gewerkt, waar ik ook altijd met heel veel plezier mijn werk heb gedaan met heel veel leuke collega's. Toen ik naar Utrecht verhuisde heb ik daar ontslag ingediend. Tot ik hoorde dat er een nieuw filiaal open zou gaan van dezelfde winkel, op 10 minuten fietsen van mijn huidige woning. Ideaal natuurlijk. Gebeld met wat oude contacten en ik kon gewoon komen solliciteren, en ik zou gaan helpen met het opbouwen van het nieuwe filiaal. Ik had natuurlijk al ervaring met het type werk en hoe het allemaal in zijn werking ging, dus dat kwam helemaal super uit. Komt erop neer dat ik sinds ik in dat nieuwe filiaal werk niet meer met plezier naar mijn werk ga, compleet afgedankt en uitgebuit word, en dat ik keihard werk en eigenlijk stank voor dank krijg.. En dit allemaal door een aantal specifieke collega's die de boel een beetje lopen te verzieken.

Iemand die hier ervaring mee heeft? Vervelende collega's of niet meer met plezier naar je werk gaan? Wat doe je eraan en hoe kan je het oplossen? Serieuze adviezen nodig!